Założenie klasztoru związane jest z postacią rycerza króla Władysława Jagiełły – Wacławka, którego za wierność i odwagę w walce król obdarzył  włościami ziemskimi. On wraz Bernardynami zbudował niewielki kościółek, którego ołtarz ozdobiono figurką Katarzyny męczennicy, od której świątynia przyjęła swoje imię, a miejscowość nazwę. Jak głosi legenda na tym samym miejscu biskup Jan z Rzeszowa wzniósł w latach 1471 – 1478 kościół murowany z kamienia ku czci Trójcy Przenajświętszej. W 1534 roku kościół i klasztor zniszczył pożar. Odbudowa trwała kilkanaście lat. Natomiast w pierwszej połowie XVII w. w wyniku nadań królewskich wystąpiły sprzyjające warunki ekonomiczne do rozbudowy kościoła i klasztoru, wówczas to kościół został wyposażony w organy, a wieża w mechaniczny zegar. Za zgodą biskupa Szaniawskiego w 1723 r. utworzono przy kościele pierwszy cmentarz grzebalny, który istniał do 1834 r. Klasztor przekazano siostrom Bernardynkom, które zostały bezdomne po spaleniu ich klasztoru w Drzewicy.

W połowie XVI wieku klasztor i kościół ogarnął tragiczny pożar. Spłonęło niemal wszystko z wyjątkiem figury patronki. Wiele lat trwała odbudowa świętego miejsca aż wreszcie 20 lipca 1539 r. biskup  Gamrat konsekrował kościół i klasztor. W 1815 roku do klasztoru przybyły z Drzewicy siostry zakonne , które po dzień dzisiejszy są gospodyniami obiektu. Po powstaniu listopadowym klasztor na mocy decyzji władz carskich stał się miejscem odosobnienia dla kobiet. Pod koniec XIX wieku kolejny pożar zniszczył całkowicie budynki, w tym także świętą figurę , a odbudowa trwała wiele lat.

Obecnie klasztor jest w zasadzie bezstylowy. Wyjątkiem jest renesansowy wirydarz z 1633 r. Z dawnego wyposażenia zachował się wyłącznie obraz Madonny z XVI w. Figurka świętej Katarzyny jest prawdopodobnie kopią figury zaginionej w pożarze.