Przemyśl należy do elitarnego grona najstarszych i najpiękniejszych polskich miast. Jego tysiącletnie, burzliwe dzieje wiązały się nierozerwalnie z losami całej Rzeczpospolitej. Miasto położone u podnóża Karpat, szczycące się bogactwem ponad 1000 zabytków, urzeka niezapomnianym pejzażem stromych uliczek, przytulonych do nich wiekowych budowli i wspinających się coraz wyżej wież starych kościołów. Gliczarów noclegi
Pamiątki wielkiej, europejskiej historii oraz bliskość dawnych polskich Kresów i ich wyjątkowa atmosfera powodują, że Przemyśl posiada wypracowany przez stulecia specyficzny klimat, którym nie może się pochwalić wiele większych od niego i zdawałoby się ważniejszych miast. Gliczarów Górny noclegi
Żyjący tu niekiedy od niezliczonych pokoleń ludzie, ich tradycyjna gościnność, śmiałe i realizowane plany na przyszłość sprawiają, że Przemyśl zyskuje na atrakcyjności stając się głównym ośrodkiem turystycznym Podkarpacia. Przemyśl utracił wprawdzie kilkadziesiąt lat temu status największego miasta w regionie, ale jest za to siedzibą 2 archidiecezji i unikalnych muzeów oraz miejscem interesujących wydarzeń kulturalnych. Sąsiedztwo fortów Twierdzy Przemyśl i granicy z Ukrainą, bliskość Bieszczadów, Karpat Wschodnich i Lwowa to dodatkowe zalety miasta, które naprawdę zasługuje na to, aby nazwać je wyjątkowym. Gliczarów Dolny noclegi
Układ urbanistyczny Starego Miasta został ukształtowany na prawie magdeburskim w II poł. XIV w. Niespotykany ze względu na pochyłość terenu plac rynkowy zaplanowano na rzucie zbliżonym do kwadratu o bokach długości ok. 80 m.
Do dzisiaj zachowały się 3 pierzeje Rynku. Pierzeja zachodnia została rozebrana na przełomie wieków osiemnastego i dziewiętnastego.
Zachowane kamienice w Rynku posiadają charakterystyczny trzytraktowy układ przestrzenny wnętrza ukształtowany w piętnastym i szesnastym wieku i modernizowany w wiekach kolejnych.
Ostateczny swój kształt i wygląd elewacji kamienice uzyskały na przełomie wieków dziewiętnastego i dwudziestego.
W centrum Rynku stał renesansowy Ratusz wzniesiony w poł. XVI w. przez architekta włoskiego Andrzeja Bononiego – rozebrany w 1794 r. decyzją władz zaborczych.